İmâm-ı Rabbânî (k.s.) Hazretleri bir mektuplarında şöyle buyurmuşlardır:

 

Allâhü Teâlâ bizlere, Peygamber Efendimiz Muhammed Mustafa sallallâhü aleyhi ve sellem’in sünnet-i seniyyesine tâbi olarak süslenmeyi nasip eylesin. O sünnetin sahibine salât ü selam olsun...

 

Muhakkak Allâh’ın resûlü olan Muhammed sallallâhü aleyhi ve sellem, âlemlerin Rabb’inin habîbidir. Ve sevilen, talep edilen her güzel şey, onun sebebiyledir. İşte bundan dolayı Allâhü Teâlâ, Kalem Sûresi’nin 4. âyet-i kerîmesinde -meâlen-: “Ve muhakkak ki sen pek büyük bir ahlâk üzeresin.” buyurmuştur. Yine Yâsîn Sûresi’nin 3. ve 4. âyet-i kerîmelerinde -meâlen-: “(Ey Habîbim!) Muhakkak ki sen, risâletle gönderilen peygamberlerdensin. Bir sırât-ı müstakîm (dosdoğru yol) üzerindesin.” buyurulmuştur. Yine En’âm Sûresi’nin 153. âyet-i kerîmesinde -meâlen-: “(De ki Habîbim!) Ve şüphesiz ki bu, benim müstakîm (dosdoğru) yolumdur. Artık siz de ona tâbi olunuz. Başka yolları takip etmeyiniz…” buyurulmuştur.

 

Bu âyet-i kerîmede Allâhü Teâlâ, Resûlullah (s.a.v.) Efendimizin şerîatini sırât-ı müstakîm, yani dosdoğru yol diye isimlendirmiştir. Onun şerîatı dışında kalan İslâm dinine uymayan yolları da, diğer yollara dâhil eylemiştir ve onlara tâbi olmaktan bizleri menetmiştir. Resûlullah Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem, şükrünü izhar etmek, insanlara bildirmek ve onları hidayete erdirmek için şöyle buyurmuşlardır: “En hayırlı hidayet Muhammed’in hidayetidir.” Yine Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz, “Beni, Rabb’im edeplendirdi ve edebimi de güzel yaptı.” buyurmuşlardır.

 

Bâtın (yani tarîkat ve hakikat), zâhiri (yani şerîati) tamamlayıp onu kemâle erdirir. Zâhir ile bâtın arasında kıl kadar bile bir fark yoktur. Mesela dilin yalan söylememesi şerîat, yalanı kalpten geçirmemek ise tarîkat ve hakikattir. Şâyet bu yalanı kalpten geçirmemek bir çaba ve gayret ile olursa tarîkat, herhangi bir çaba ve gayret olmadan olursa o da hakikattir. Hâsılı bâtın yani tarîkat ve hakikat zâhirin, yani şerîatin tamamlayıcısı ve kemâle erdiricisi olmuştur. (Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî, c. 1, m. 41,)