Kendi kültürel kodlarından kopmuş bir gençliğe mukaddesatı anlatmanın zorluğunu yaşayıp elini taşın altına sokmaktan imtina eden, kâh yorgunluk kâh netice alamama duygusunu bahane ederek birikimlerini yeni nesile aktarmaktan kaçınan ve sadece eleştiri makamında gezinen kendini aziz bilen Müslüman genç arkadaşım;
Bulunduğun coğrafya adeta bir alev topunu andırırken, dost bildiğin kim varsa düşman saflarına katılmışken sana düşen tarihi sorumluluğu alma vakti hala gelmedi mi?

Ne diye çayhanelerde, dost meclislerinde devlet kurup, devlet yıkıyor sistemsel eleştirilerde bulunuyor en doğruyu en iyiyi ben bilirim diyorsun?
Vakti gelmedi mi meydanlara inmenin, vakti gelmedi mi genç dimağlara hakikati anlatmanın onlarla hemhal olup yeni yüzyılın hakikatlerini anlatmanın.
Bu kervan sen olmadan hep bir eksik kalıyor omuz verme vakti gelmedi mi?  Okuduğun makalelerin, oturup kalkıp hasbihal ettiğin mütefekkirlerin çabalarının diyetini ödeme vakti gelmedi mi?

Suriye’de Irak’ta alem-i İslam'da Müslüman genç kızların ırzına geçiliyorken, sen sıcak döşeğinde nasıl rahat yatıyorsun.
İslam’la yoğrulan Şamı şerifte farsiler tarihi hesaplarının peşine düşmüşken sen nasıl bunları görmüyor, görmezden geliyorsun. Tarihi düşmanımız Rusya, Türkmen kardeşlerimizin üzerine alev topları dökerken nasıl oluyor da hissizlik sarmalında sakin sakin durabiliyorsun.
Bizler seni Aziz bildik muhterem addettik, ihvan belleyip aynı sofrada oturduk aynı duygularla Beyazıt’ta başörtüsü zulmüne karşı haykırdık, sohbetlerde diz dize oturup aynı kıbleye yönelip diz kırdık boyun büktük belki de. Aynı duaları ederek dua aleminde buluştuk. Aklımızda her daim Halep, Bağdat Şam vardı Ötüken’e birlikte öykündüğümüz günlere ne oldu kardeşim. Hani sen Alparslan olup beyaz atınla Anadolu’da küffara saldırıyordun hani ben Yavuz’un İran seferinde atının eğerini tutuyordum ne oldu azizim ne oldu da bu hissizlik buhranında gark oldun sen ne oldu da bu kadar kimliksizleştin. Kendine gelme vakti hala gelmedi mi?
“İslam coğrafyasına geri döndük” deme vakti gelmedi mi. Üstadımız "Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak" diyordu ve bizde tüm insanlığın kurtuluşuna vesile olmaya ant içmiştik. Durun diyecektik hoyrat kalabalıklara açacaktık kollarımızı ve bir tek müminin bile kaybolmasına izin vermeyecektik. İdeerimize ne oldu ey Alparslan ey Selahattin ey Fatih addettiğim aziz dostum. Haydi kardeşim gün çalışma vakti gün senin gibi dostlara ulaşma ve “nerede kalmıştık” deme vakti gün mazlumların umudu olma onlara el verme vakti. Gün tekrar kitaba yönelip kitabi yaşama, düşünme ve anlatma vakti. Pas tutmuş gönülleri cilalamaya ant içmemiş miydik? Kaybolan her çocuktan bizler mesul değil miydik yeminler etmiş davaya olan inancımızı defalarca tazelememiş miydik? Gün silkelenip “haydi bismillah” deyip yola koyulma vaktidir.

Gün talebe yetiştirip binlerce yıllık kültürünü İslam hamuruyla yoğurup kervana omuz verecek mukaddesat aşığı gençleri yetiştirme vaktidir.
Kardeşim seni mahe, köy ve kasabalarda hakikat ışığını anlatacağın o kadar çok genç bekleyen var ki.
Omuzlarındaki yükün farkında olup Bismillah de ve yola koyul artık göreceksin her geçen gün kervan daha da büyüyecek ve kutlu medeniyetimiz tekrar canlanıp dünyada hüküm sürecek.
Selam ile…